Wat staat ons te doen?

De vraag wat te doen houdt me veel bezig. Dat is een vraag die onze partij zich meer dan ooit moet stellen. Maar ook, los van de partij, is het een vraag die voor alle mensen ontzettend van belang is in deze tijd. Onzekere tijden. Laten we ons beperken tot Nederland. Populisme groeit. De peilingen laten zetelverdelingen zien waar ik enorm van schrik.

Niet alleen het dieptepunt van de PvdA, maar vooral de groei van meer populistische partijen, vult u ze zelf maar in. Feiten doen er niet meer toe lijkt het wel. 50plus kan rustig beweren dat de cijfers van CBS, dat we gemiddeld steeds ouder worden, wel eens niet zouden kunnen kloppen. De leider van de PVV kan rustig de rechterlijke macht als knettergek weg zetten.

Er is sprake van angst en ongerustheid in de samenleving. Ik kom het als wethouder voortdurend tegen. Hoe zal het met mijn kinderen gaan? Heb ik nog werk over een paar jaar? Kan ik mijn huis blijven betalen? Wat te doen is dus de vraag. Laat ik het niet groter maken nu, laat ik me beperken tot wat we hier in Apeldoorn kunnen doen, tot wat ik als wethouder kan doen.

Ik hoop dat u me vergeeft, maar dat zullen niet zozeer concrete voorstellen zijn. Want concreet gezien gaat het niet slecht in Apeldoorn. Financieel vergaat het de stad steeds beter. We pakken de openbare ruimte aan en er worden weer steeds meer woningen gebouwd. Het aantal bijstandsgerechtigden groeit niet meer en het aantal banen groeit juist wel. Apeldoorn is nog steeds een sociale stad waar mensen naar elkaar omkijken. Er zijn ontzettend veel Apeldoorners die vrijwilligerswerk doen. We hebben een goed onderwijsaanbod (al staat dat wel, gezien de krimp van het aantal leerlingen, onder druk) en een bloeiend sport- en verenigingsleven. Aan dat alles heeft ook de PvdA bijgedragen en dragen we (fractie en wethouder) nog steeds bij. Er zijn overigens ook nog grote concrete problemen. Denk aan armoede en schulden bijvoorbeeld. Tot zo ver het concrete, datgene waar je gewoon dagelijks voor verantwoordelijk bent.

Maar wat kunnen we dan nog meer doen? Eigenlijk zit dat al verborgen in de opsomming van hoe het met Apeldoorn gaat. Ik ben er diep van overtuigd als Wethouder namens de PvdA dat je twee kernopdrachten heb. De eerste is je verantwoordelijkheid nemen (gewoon goed je werk doen zou mijn vader zeggen) en de tweede is altijd zeggen en laten zien voor welke waarden je staat.

Voor dat laatste is soms moed nodig. Ik haal mijn vader nog maar eens aan. Moed is uiteindelijk wat de ene mens van de andere onderscheidt, zei hij. Ik parafraseer dat altijd voor me zelf: verantwoordelijk willen zijn en verantwoordelijkheid willen dragen kan niet zonder moed. De moed om te zeggen wat je vindt. De moed om soms niet populair te zijn. De moed om te erkennen dat je niet altijd alles weet. De moed om te begrijpen dat je anderen nodig hebt. De moed om ook in moeilijke tijden optimistisch te zijn. De moed om geloof in de toekomst te houden. De moed om, ook in lastige tijden, voor je opvattingen te staan en voor je idealen.

Ik wil die moed nooit verliezen. Ik wil en zal verantwoordelijkheid, moed en hoop niet inwisselen voor cynisme of pessimisme. Onze partij heeft het moeilijk, heeft fouten gemaakt, maar verdedigt nog steeds die waarden die ik als onontbeerlijk voor een plezierige en uitnodigende samenleving zie: betrokkenheid, eerlijkheid, openheid. Die Fransen zijn zo gek nog niet: zij hebben het over gelijkheid, vrijheid en broederschap. Daar houd ik me aan!

Johan Kruithof
Wethouder van Apeldoorn namens de PvdA